6

Oczywiście tak naprawdę wcale nie miałem treningu, chciałem po prostu pozbyć się pani Mikulskiej. Wsiadłem szybko do samochodu i skierowałem się w stronę domu. Gdy zaparkowałem samochód naszła mnie ochota na spacer. Skierowałem się w stronę pobliskiego parku. Przechodząc między alejkami ujrzałem zjawiskowo piękną dziewczynę. Siedziała na ławce i czytała książkę. Niewiele myśląc usiadłem obok niej. Ona nawet nie zwróciła na mnie uwagi. Postanowiłem, że muszę do niej zagadać, w końcu raz kozie śmierć.

-Ciekawa książka?

-Słucham?

-Pytałem czy podoba się pani książka?

-Bardzo, dawno nie czytałam nic tak wciągającego. Naprawdę polecam panu tę książkę – uśmiechnęła się do mnie czarująco.

-Jakiemu panu? Michał – podałem jej rękę.

-Nadia.

-Może miałabyś ochotę na spacer?

-Bardzo chętnie.

Poszliśmy w głąb parku. Po chwili znaleźliśmy się na mostku znajdującym się na środku parku. Sceneria była bardzo romantyczna. Z Nadią rozmawiało mi się bardzo dobrze. Przegadaliśmy kilka ładnych godzin, pewnie siedzielibyśmy w parku i rozmawiali dłużej, ale musiałem jechać na trening. Na szczęście udało mi się wziąć od Nadii numer telefonu. Umówiłem się z nią na następny dzień na obiad. Nadia wydaje się bardzo fajną dziewczyną. Jako jedna z nielicznych dziewczyn, z którymi się ostatnio umawiałem nie zaczęła nawijać o siatkówce, gdy tylko mnie zobaczyła. Mam wielką nadzieję, że znajomość z Nadią okaże się w przyszłości czymś poważnym.

Tymczasem u Darii

Lekcja matematyki minęła błyskawicznie. Potem jeszcze tylko dwie i mogłam wracać do domu. Gdy wychodziłam ze szkoły zaczepiła mnie Karolina.

-Daria masz może trochę czasu?

-Nie za bardzo umówiłam się z Michałem, że pojadę na jego trening. A co chciałaś?

-Nieważne, myślałam, że pójdziemy może na zakupy. Ale w takim razie może innym razem.

-Może jutro?

-Może być. Jutro kończymy o 14, to o 15 możemy iść. Co ty na to?

-Ok. To do zobaczenia.

-Pa – pożegnałam się z nią i szybko udałam się w stronę przystanku. Po kilku minutach nadjechał autobus i po pół godzinie byłam już pod halą. Przywitałam się ze wszystkimi, którzy byli już na hali. Oczywiście nie było ich za dużo, bo rzadko, który z nich przychodzi punktualnie na trening. Michała też nie było. Trochę mnie to zdziwiło, bo na pewno nie śpi po mojej pobudce. Po chwili na halę wpadł zziajany Michał.

-Nieładnie się tak spóźniać.

-Nie przesadzaj to tylko kilka minut.

-A właściwie to, dlaczego jesteś taki wesoły?

-Rano nie byłeś aż tak zadowolony.

-Wiesz ile rzeczy mogło się wydarzyć od rana?

-No mów, co takiego się stało? Znalazłeś miłość swojego życia?

-Nie do końca, ale spotkałem bardzo fajną dziewczynę.

-Po twojej minie myślę, że musi być naprawdę fajna.

-Ale to nie wszystko wiesz, co się jeszcze stało?

-No, co?

-Twoja wychowawczyni próbowała umówić się ze mną na randkę. Boże, jaka ta kobieta jest natrętna. – omal nie udławiłam się kanapką, kiedy to usłyszałam.

-Chyba sobie żartujesz? Pani Mikulska?

-Nie chciała się ode mnie odczepić, dopiero jak powiedziałem, że śpieszę się na trening odpuściła. A i nie zdziw się jak zapyta cię czy przypadkiem nie zmieniłem zdania, bo powiedziałem jej, że w razie, czego dam jej znać przez ciebie.

-Pani Mikulska jest natrętna, sądzę, że tak szybko się od ciebie nie odczepi.

-Mam nadzieję, że jednak da sobie spokój. Dobra koniec gadania o mnie. Co tam u ciebie siostra?

-Dobrze, dostałam 4 z matmy. Musiałam odpowiadać na wejściu.

-No widzisz jak to dobrze, że jednak poszłaś do szkoły.

-Nie będę na ten temat rozmawiać. Idź się przebrać, bo trener już idzie. – chcielibyście zobaczyć tempo jego biegu. W życiu nie widziałam żeby człowiek mógł nabrać takiej szybkości.

No to Zbysiu wraca do Jastrzębia. Ja w sumie się cieszę bo wolałam go jako przyjmującego ;)