3

Kiedy chłopcy udali się w kierunku szatni ja postanowiłam, że pójdę porozmawiać chwilkę z trenerem.

-Dzień dobry trenerze.

-O cześć Daria, dawno cię nie widziałem.

-A tak jakoś wyszło, że nie przychodziłam na treningi, ale teraz mam zamiar to zmienić.

-Mam taką nadzieję. Wiesz, że działasz chyba jakoś podświadomie na Miśka.

-Dlaczego pan tak sądzi?

-Nie widziałaś jak dzisiaj grał? Od kilku tygodni nie szło mu tak dobrze na żadnym treningu.

-No skoro trener tak mówi, to będę jak najczęściej wpadać.

Porozmawialiśmy jeszcze chwilę, potem postanowiłam, że pozbieram piłki znajdujące się na parkiecie. Gdy tylko podniosłam jedną z nich zaczęłam mimowolnie odbijać ją o parkiet, a później przeszłam do linii dziewiątego metra i zaserwowałam. Gdy tylko wykonałam serw, usłyszałam brawa. Odwróciłam się w stronę dochodzącego aplauzu. W drzwiach stał nie, kto inny jak mój braciszek.

-Zastanawiałaś się kiedyś nad tym żeby zostać siatkarką? – słysząc te słowa wpadłam w niepochamowany napad śmiechu.

-Żartujesz sobie ze mnie czy co?

-Nie na serio. Serwujesz lepiej niż wiele dziewczyn, które do tej pory widziałem.

-Michał nie rób sobie ze mnie jaj. Nie nadaję się do gry w siatkę. Dla zabawy, owszem, czemu nie, ale bez przesady.

-Dobra, jak chcesz. Ja tylko wyraziłem swoje zdanie. Może meczyk jeden na jeden?

-Czemu nie. Chętnie zagram z gwiazdą polskiej siatkówki.

Zaczęliśmy grę. Było widać, że Michał daje mi fory, chociaż wcale nie szło mi tak strasznie źle. Nie uwierzycie, ale udało mi się wygrać nasz mini mecz.

-Wygrałam, wygrałam. – zaczęłam cieszyć się jak dziecko.

-Nie ciesz się tak. Dałem ci fory i tyle.

-Nie prawda, po prostu jestem lepsza, a ty nie potrafisz przyjąć tego do wiadomości.

-Oczywiście. Chodź wracamy do domu, musisz przygotować się do szkoły.

-Muszę? Nie chce mi się iść do szkoły. Nawet nie wiesz jak nie cierpię tego miejsca.

-Domyślam się.

-Wiesz, że ostatnio jakaś dziewczyna ubzdurała sobie, że weźmie ode mnie nasz adres i na pewno się z nią umówisz. Nie trafiały do niej żadne tłumaczenia. Próbowała mnie nawet śledzić, ale w ostatniej chwili udało mi się wsiąść do odjeżdżającego autobusu i ją zgubiłam.

-Serio?

-Serio, serio. A pamiętasz jak odprowadziłeś mnie do szkoły jakiś miesiąc temu?

-Pamiętam. Byłem wtedy przeziębiony, ale uparłaś się, że chcesz żebym cię odprowadził.

-No właśnie. Pod szkołą wyrzuciłeś butelkę do kosza. Kilka dziewczyn dosłownie chciało się o nią zabić.

-Widzę, że rzeczywiście niezłe masz życie w tej szkole.

-Czasami chciałabym zmienić nazwisko i przenieść się do szkoły. Miałabym przynajmniej święty spokój.